Op zondag 23 september was het dan zover: de trip naar Nizhny
Novgorod stond op het punt van beginnen!
Na zonder enige problemen de Nederlands-Belgische grens te zijn
gepasseerd vloog ik om 23.40 uur (Belgische tijd) naar Moskou Sheremetevo om
daar (na een paar uurtjes wachten) door te vliegen naar Nizhny. Het vliegveld
daar heeft wel iets weg van dat in Lego of Playmobil, inclusief het
pietepeuterige bagagebandje, waar mijn 2 koffers gelukkig op verschenen. Op het
vliegveld werd ik opgewacht door zes vrienden van Maria, zij studeert op dit
moment ‘in mijn plaats’ in Nijmegen en ik had met haar een paar keer
afgesproken om Nijmegen te laten zien en wat praktische dingen voor haar te
regelen. Haar vrienden verwelkomden me met een typisch Russische traditie: ze
hadden een brood en zout bij zich en ik moest daar een stuk vanaf breken en het
in zout dopen; hun manier om hun
gastvrijheid te laten zien. Het zou een dag vol tradities gaan worden.
Vanaf het vliegveld gingen we met 2 auto’s naar mijn kamer toe die
op ongeveer een half uurtje rijden van de luchthaven ligt. In theorie in elk
geval dan, want zo ongeveer de hele dag (vooral in de ochtend- en avondspits)
staat alle auto’s in een fraaie polonaise door de stad heen, omdat iedereen
werkt in het lage deel van de stad en woont in het hogere deel (het
stadscentrum, waar mijn kamer ook is). Dat zorgde ervoor dat de trip een dik
uur in beslag nam; de ideale gelegenheid om m’n blik te werpen op de vele
rondrijdende Lada’s, het millimeterwerk waarmee sommige auto’s zich door de
file heen wurmen en de Middeleeuwse staat waarin bepaalde bouwwerken zich
bevinden.
Aangekomen bij het appartement was het even een kleine zoektocht
naar de precieze ingang, het is namelijk een groot gebouw met allemaal
verschillende ingangen. Maar een belletje van Maria’s vrienden naar de
eigenaars deed wonderen en in een mum van tijd stonden we binnen. Ik huur een kamer
van een gepensioneerd echtpaar, die om hun inkomen een beetje aan te vullen 2
kamers verhuren aan studenten. Ik zit in de ene kamer en op dit moment hebben
ze nog geen huurder voor de tweede kamer gevonden, dus mochten jullie een klein
beetje woon/werk (of woon/studeer) verkeer niet erg vinden dan geef ik het aan
ze door ;-)
Met z’n allen in het kleine keukentje gepropt werden we verblijd
met thee en zelfgebakken appeltaart. Toen ik vroeg wat appel in het Russisch
ook alweer was (omdat ik dacht dat ik dat geleerd had tijdens de cursus
Russisch in Nijmegen) begreep men de vraag niet helemaal goed en begon uit te
leggen wat een appel was; weer wat geleerd! Met de intellectuele uitdaging hier
gaat het dus allemaal dik in orde komen (het Russische woord voor appel is
overigens Яълоко, uit te spreken als jablaka).
Met een goed gevulde maag en een huissleutel rijker was het tijd
geworden voor de tour door de stad. Het appartement ligt aan de Wolga dus
paradeerden we eerst met uitzicht over de rivier totdat we aankwamen bij het
Kremlin. Net als Moskou en nog een andere stad (die ben ik even vergeten; oeps,
toch weer wat minder geleerd) heeft Nizhny een Kremlin, de plek waar de
overheid huis houdt en ambtenaren hun smeergeld tellen. Vanaf het Kremlin
liepen we verder naar de hoofdstraat van Nizhny: Pokrovskaya ulitsa. In deze
straat zitten allerlei winkels en restaurants, maar ook mijn faculteit. Nizhny
Novgorod ligt op de plek waar 2 rivieren samenkomen (de Wolga en de Oka) en
daarom was het vooral vroeger een belangrijke handelsplek. De stad werd vroeger
ook wel het Detroit van Rusland genoemd, omdat de auto-industrie altijd erg
belangrijk was. Zo wordt hier nu nog steeds de Wolga (ook wel de Russische
Mercedes genoemd) geproduceerd.
Tot zover de geschiedenisles, mochten jullie nog meer willen weten
over de stad zelf dan verwijs ik jullie graag door naar een aflevering uit de
serie ‘Van Moskou tot Moermansk’ die gaat over Nizhny Novgorod: http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1283182.
|
De faculteit |
Degene waarmee ik contact heb gehad over welke vakken ik zou gaan
volgen is de tante van Maria en ik heb haar maandag meteen ontmoet. Ze heeft
mij de plek laten zien waar ik de meeste van m’n colleges ga volgen. Verwacht
daarbij overigens geen enorme collegezaal. Omdat dit het eerste jaar is dat men
in Nizhny studeren economie vanuit het Eranet-Mundus programma (de naam van
mijn uitwisseling) ontvangt, kunnen ze niet terugvallen op bestaande
Engelstalige vakken maar is er voor mij een apart programma gemaakt. En van dat
programma is privéles dus blijkbaar één van de onderdelen.
Hierna was het dan tijd geworden voor de volgende Russische traditie:
borsjt;
soep van rode bieten met vlees, afgemaakt met een flinke flats zure room er
bovenop. Of eigenlijk Oekraïense, maar dat past minder goed in dit verhaal dus laten
we dat maar even met ’n korreltje zout nemen (zie regel 11/12 voor het zout). En dat kan je
dan maar beter meteen met een andere Russische traditie combineren: wodka. Dus kwam er een fles op tafel te staan
die aanleiding bood voor de volgende traditie: toosten.
Niet simpel zoals in Nederland een paar glazen of flessen tegen
laten klinken, maar elke dronk wordt voorafgegaan met een kort verhaal waarin
verteld wordt waar er op getoost wordt. Zo waren de eerste en tweede toost bedoeld
om mij welkom te heten, is de derde toost traditioneel op de liefde, de vierde
op voorspoed en bij de vijfde was de fles leeg. Dat zijn tradities waar ik wel
aan kan wennen! Daarna ben ik naar m’n kamer gegaan om wat spullen uit te
pakken en ben even gaan slapen. De kamer ziet er overigens prima uit, zo’n 12m2
met een bed, klein bureau, stoelen en een kledingkast. En verder opgeleukt met
allerlei prullaria, van teddybeer tot cowboyhoed; aan alles is gedacht.
Die avond werd ik weer opgehaald om naar de verjaardag van Gleb
(één van de vrienden die me ophaalde op het vliegveld, op de foto tweede van
links) te gaan. En gelukkig ging ook dit niet zonder de nodige tradities: wodka
en toosten stonden opnieuw op het programma. Bij deze verjaardag waren nog meer
vrienden aanwezig dus ik heb meteen al ’n boel mensen leren kennen, allemaal
super aardige mensen. Het niveau van Engels verschilt trouwens ontzettend per
persoon, met sommigen kan je in het Engels prima praten maar voor anderen moet
ik toch maar snel mijn Russisch gaan verbeteren. Tijdens de verjaardag heeft
Kirill (spreek uit: Cyrille, helemaal links op de foto) voor mij bijna de hele
avond voor tolk gespeeld, omdat er veel mensen niet in het Engels konden
praten. Een mooi voorbeeld van dat laatste is overigens ook het echtpaar waar
ik bij in huis woon. Zij spreken ongeveer net zoveel Engels als ik Russisch,
maar zij ratelen fijntjes door in het Russisch als ik overstap op handen en
voetenwerk.
Dinsdagochtend ben ik met Kirill naar de universiteit gegaan om me
daar bij het international office te registeren en het visum te verlengen. Ik
heb nu namelijk een visum tot en met 13 december en dat wordt als het goed is
een visum tot eind maart. De meeste gebouwen van de universiteit (waaronder dus
het international office) zitten buiten het centrum, maar ik zal mijn colleges
krijgen op zo’n 20 minuten lopen van het centrum. Gelukkig werden we die
ochtend getrakteerd op traditioneel (hoppa, daar zijn de tradities weer)
Nederlands weer, zodat het al een stuk minder vreemd voelde om in Rusland te
zijn. Het eerste hoogtepunt van de dag was de trip per bus naar de
universiteit. Die stond namelijk barstenvol en met een beetje duwen konden we
er nog net bij. Tijd dus voor uitdaging 2: een kaartje bemachtigen. Dat gaat
namelijk door geld via andere mensen door te geven aan de conductrice (type:
fleecetrui, nors kijkend, rood geverfd haar à la Bassie). Maar deze missie was
snel met goed gevolg volbracht. Op de universiteit aangekomen moest ik allerlei
formulieren invullen en het inleveren van de 12 pasfoto’s die ik in Nederland
had laten maken. Helaas bleken de foto’s niet te voldoen aan de eisen van de
visumdienst (ze waren glanzend en hadden mat moeten zijn), dus moest ik eerst
ergens drie nieuwe gaan laten maken.
Missie wederom geslaagd. Hierna kregen we een rondleiding door het
museum van de universiteit, waar ik gelukkig op de foto mocht met een mooie
communistenvlag.
Kirill heeft me daarna meegenomen naar de plaatselijke Refter om daar
opnieuw een bord borsjt soldaat te maken, wederom smullen! Al met al dus een
mooi paar eerste dagen en een top kennismaking met de stad en de vrienden van
Maria.
Komende maandag (1 oktober) beginnen mijn colleges en ik ben reuze
benieuwd hoe die privélessen zullen bevallen. Ik hou jullie op de hoogte, maar
voor nu: Срасибо en пока
(bedankt en tot ziens, of: houdoe en bedankt).